Wiosna astronomiczna rozpoczyna się w momencie równonocy wiosennej i trwa do momentu przesilenia letniego, co w przybliżeniu oznacza na półkuli północnej okres pomiędzy 21 marca a 22 czerwca (na półkuli południowej między 23 września a 22 grudnia); czasami daty te wypadają dzień wcześniej lub dzień później, a w roku przestępnym mogą być dodatkowo cofnięte o jeden dzień.

   Podczas wiosny astronomicznej dzienna pora dnia jest dłuższa od pory nocnej, a ponadto z każdą kolejną dobą dzień jest dłuższy, noc krótsza, aż do przesilenia letniego, od tego dnia dni stają się krótsze, a noce dłuższe.

    Wiosna jest bowiem okresem, w którym łatwo o pożywienie. Swoje nory opuszczają borsuki, jenoty, które – co ciekawe – często zimują razem. Ich „rezydencje” to długie korytarze wyryte w ziemi, które są ciepłe i bezpieczne. Oba te gatunki przesypiają zimę, także na wiosnę budzą się głodne i aktywne.

   Na drzewach pojawiają się pierwsze listki – jeśli zobaczycie zazielenione drzewo to będzie to najprawdopodobniej brzoza, osika, grab lub wiąz. Kwitną: grab, klon, brzoza, cis, głóg, tarnina oraz dzika grusza i czeremcha. Pod koniec kwietnia na polach pięknie żółci się rzepak. Runo leśne ma szanse rozwijać się mniej więcej do połowy kwietnia (w zależności od warunków pogodowych), dopóki rozwijające się ulistnienie nie odbierze dostępu do światła. Bujnie kwitną więc zawilce gajowe, szczawik zajęczy, fiołek wonny, przylaszczka, miodunka i różne rośliny motylkowe – kolorystyka dna lasu w tym czasie jest więc głównie biało – fioletowa. Pojawiają się też pierwsze grzyby – smardze stożkowe.

UCZNIOWIE KLASY IIIA WSPÓLNIE Z PRZEDSZKOLAKAMI POSTANOWILI POWITAĆ WIOSNĘ: